JAK SIĘ MA CHŁOPAKA TURKA

Ja właśnie walczę o mojego faceta, który mieszka w Holandii a mimo to mama znalazła mu kandydatkę na żonę. Ślub za miesiąc…Mam nadzieję, że swoje wywalczę! Pozdrawiam!

Powiem,szczerze,że tyle sie nasłuchałam złych rzeczy o Turkach,że aż włosy jezyły mi sie na głowie.A jak miałam jechac do Turcji,to miałam smierc w oczach.Układałam w głowie najczarniejsze scenariusze.Mysłałam,że beda mnie napastowac,gwałcic,porywac,bic itd.
Teraz wiem,ze te obawy nie były uzasadnione.W Turcji zaznałam takiej serdecznosci,jakiej nie ma u nas w Polsce.Wszyscy byli byli wyjatkowo mili i serdeczni.Czułam sie tam jak ksiezniczka obsypywana komplementami.NIkt nie był wobec mnie wulgarny,czy nie uprzejmy.A Turcy wcale nie sa żadnymi\”brudasami\”.Tam gdzie byłam wszyscy byli czysci i schludni,a przytym co drugi, tak sliczny,ze mozna sie zakochac bez pamieci.Trzeba znac,jednak pewne granice.Jesli kobieta sie szanuje,to mężczyzni,tez ja sznuja.
Ja bedac na wakacjach poznałam pewnego Turka był przesliczny.Adorował mnie.NAwet dał mi róże,jednak do niczego miedzy nami nie doszło.Nie chciałam byc kolejna \”łatwa Europejka\”.Ale teraz z perspektywy czasu,żałuje,że mu odmówiłam.To był naprawde niezwykły facet.Nigdy nikogo takiego nie spotkałam.Gdy był w poblizu,czułam,że drżę,gdy na mnie patrzył cały swiat wirował.I chociaż od mojego pobytu w Turcji mineło juz kilka miesiecy,ja nadal o nim mysle.W ciąż mam przed oczami jego twarz:czarujacy usmiech,czern oczu,w których mozna zatracic sie bez pamieci.Wiem,że nigdy juz go nie zobacze, wiem,że nigdy,nic by z tego nie było,ale jego obraz na zawsze bedzie w moim sercu.

Dołączam do was miłe panie :) wakacje w Turcji, nie szukałam tam faceta, wolałam porządnie wypocząc, zobaczyc piękne miejsca, ale „wypatrzył” mnie pewien przystojny, zielonooki Turek, pracujący w hotelu w którym zamieszkałam, umówiliśmy się kilka razy, nie doszło do niczego więcej, bo nie byłam gotowa a poza tym to było jakieś „szaleństwo”, nie wiedziałam co się dzieje, „świat wirował”. Wróciłam do Polski i myślę o nim bez przerwy, mamy ze sobą kontakt, dzwonimy, piszemy, obiecujemy sobie,że spotkamy się „wkrótce, niedługo”. Zaprosił mnie do swojego domu abym u niego zatrzymała się, pisze,że mnie kocha i będzie dobrze jak będziemy razem. Ale czy to w ogóle ma sens??? Odmiennośc kulturowa, religijna, wiekowa (jest duża różnica wieku)szukam prawdziwej miłości a nie przygody, ech i teraz nie wiem czy pożegnac go czy może dac szanse? Ale mówię wam…czuję przyciaganie między Polska a Turcją … hihi. Pozdrawiam serdecznie

Anonimowa pisze….

Czytam wnikliwie wszystkie wypowiedzi i…mimo iż mam już swoje latka i doświadczenie zyciowe, to w głowie wiecznie maj:-) uległam czarowi i magii miejsca, tzn. Alanyii oraz podobnie magii Turka:-) pod wpływem uroku tegoż jegomościa, wylądowałam w Turcji 2 raz w tym sezonie.Wykształcony, miły, nieziemsko przystojny, a do tego ”szczery”czasami do bólu. I mimo właśnie tej szcerości, wiedzy o jego życiu, zachowaniu..wpadłam jak śliwka w kompot:-)minął tydzień od mojego powrotu, a ja nie moge przestać o nim mysleć i nie mogę znaaleźć sobie miejsca w moim poukłdanym w Polsce życiu..potwierdzam, coś w tych panach jest, że ”łapią”romantyczne dusze na lep, a później…to niestety my mamy problem, nie oni. Jedno, co mi się podoba to to, że Ci ludzie żyją dniem dzisiejszym,w pełni słowa tego znaczeniu, nie liczy się to co bedzie lub było. Liczy się to, co jest…uczmy się!!!

dziękuję Ci za to co napisałaś tutaj..Poznałam na wakacjach Turka i to było niesamowite uczucie, głębokie i pełne szacunku. Obiecaliśmy sobie kontakt, ale kilka dni po powrocie on zerwał kontakt a ja nie miałam odpowiedzi dlaczego, nie odpisywał, nie odbierał telefonów..Teraz wiem, że byłam dla niego tylko „europejką”, zabawą wakacyjną… Dziękuję raz jeszcze, bo Twoj post jest moją odpowiedzią na ważne dla mnie pytanie…
Pozdrawiam gorąco-a jeśli interesują Cię okoliczności naszej znajomości, to napisz proszę, chętnie je przybliżę, tym bardziej że on jest z Istanbulu a poznaliśmy się w okolicach Alanyi…
mój mail ester25@tlen.pl

A ja poznałam niedawno turka Achmeta..;] śmiałam się, gdy przeczytałam ten freagment:”Tureccy mezczyzni sa niesamowicie namolni, przekonani o swojej bezgranicznej cudownosci, zbyt pewni siebie.” hehe to prawda…;/ za dużo gada i wszystko chce robić od razu naraz nawet jak czegoś nie umie..;] ale bardzo go lubie..;)

Ja mialam okazje poznac paru turkow, jestesmy dobrymi zanjomymi, ale oczywiscie znalazl sie jeden, ktory mnie zachwycil. Tknelo mnie od pierwszego wejrzenia i nie on zrobil pierwszy krok, tylko ja. Po blizszym poznaniu stwierdzam, ze jest to najnormalniejszy facet jakiego poznalam, gentelmen, dobrze ulozony, szczery, zadnych obietnic jak w innych wyzej tutaj opisanych przypadkach. Wiem jacy sa turcy i w 90% jest to prawda, ale on wydaje sie byc w tej mniejszosci. Dodam, ze jestem osoba zdystansowana i nie wchodze w byle zwiazek bez przyszlosci, a poniewaz wiem, ze on wroci do Turcji, jestesmy jedynie bliskimi przyjaciolmi. Choc moze chcielibysmy byc razem, oboje wiemy, ze nie jest to mozliwe z powodu jego wyjazdu. Szkoda, bo jest naprawde wyjatkowym czlowiekiem.

Witajcie!
Zaczne od Skylar, czytam Twego bloga z wielkim zainteresowaniem i sympatia. Fajnie sobie zyjesz i moze nawet troche Ci zazdroszcze…No coz, ja mam swoj kawalek Turcji w naszym domu w…Anglii;-)Czuje sie bardzo blisko zwiazana z Turcja za sprawa mojego narzeczonego, calej jego(teraz to juz i mojej)rodziny i naszych licznych tam przyjaciol. Mysle, ze jestesmy para troche inna niz te, o ktorych tu piszecie. I nie mam tu wcale na mysli „rozmiaru” milosci, o nie. Bo w to, ze wszyscy ci panowie kochali was(badz nadal kochaja)do szalenstwa nie smiem watpic. Przede wszystkim my nie poznalismy sie w zadnym nadmorskim kurorcie, w zapierajacych dech w piersiach okolicznosciach przyrody, wsrod palm i z koktajlem w dloni…
Nie wiem czy nikomu sie teraz nie naraze, ale niektore historie sa jak odbicia z kalki, powielone, zapozyczone…Tyle zlamanych(polskich)serc. Przed poznaniem mojego wybranka naprawde niewiele wiedzialam o tej narodowosci, kulturze i kraju, (zapamietane jakies strzepy z lekcji historii). Nigdy przedtem tam nie bylam i nie planowalam byc. A jednak ten dziwny los…Wlasnie minely dwa lata odkad jestesmy razem. Nie twierdze, ze zawsze jest rozowo, ciezka praca jak w kazdym konkretnym zwiazku. Tureccy mezczyzni sa swietni, uwielbiam wszystkich, bez wyjatku, ale szczerze sie ciesze, ze trafilam wlasnie na mojego, ze nie poznalismy sie na plazy, ze od poczatku moglismy ze soba normalnie rozmawiac, a nie tylko „mowa cial” i patrzenie gleboko w oczy(malo kto o tym wspomina, ale nie wszyscy wczasowicze lub pracownicy turystyki to az tacy znowu poligloci) i ze nigdy nie doswiadczylam bycia w zwiazku na odleglosc. Bo mysle, ze to dystans jest najwiekszym wrogiem, a nie roznice kulturowe. Mimo wszystko, zycze powodzenia wszystkim szczesliwie zakochanym(nawet tym na wakacjach)
martini xxx

moj komentarz- szukam po stronach historii podobnej do mnie. bylam z chlopakiem Turkiem 3 lata- dla mnie cudowne sadzilam ze bedziemy razem. co sie stalo- jak mi powiedzial nuda rutyna i ze 3 lata to za dlugo. zrozumialam ze na prozno moge starac sie cos zmieniac w naszym zwiazku. on juz podjal decyzje i mnie przygotowuje na ostateczne au revoir. nie poznalam jego rodziny-wiem to znaczy bardzo duzo. coz – moja milosc dla niego byla silna. wyglosilam pare plomiennych mow jak bardzo go kocham, przytoczylam przyklady z naszego zycia, wyplakalam swoje i doszlam do zmyslow ze jemu to wisi i powiewa-bo nigdy wkoncu przyszlosci ze mna nie omawial czyli ze predzej czy pozniej to rozstanie bylo w jego glowie. Turcy – sa bajeranci i szukaja przyjemnosci i tyle – umieja omotac a spragnione milosci kobiety mowia TAAAAKKK- teraz ja jestem oslem.

Zajebista ! ale się uśmiałam ;) ! Masz talent do powieści ! ^^ Mam obecnie taką znajomość z dość porywczym Turkiem który przez ten cały czas walczył z rakiem płuc i nie wiem czy nawet teraz nie walczy. W każdym razie choroba doprowadzała go do bardzo skrajnych emocji i uczuć, na tyle że nadal twierdzi że zawdzięcza mi życie bo zaczepiłam go na necie właśnie w tym momencie kiedy diagnoza raka była jeszcze świeża. Większość tego co piszesz zgadza się w 100%. Mój Turek to niby ateista ale musi mieszkać z rodzicami przez to bardzo drogie leczenie i chcąc nie chcąc stosuje się do muzułmańskiej tradycji bo rodzice to tradycjonaliści. Osobiście traktuje to bardzo z dystansem choć bywały chwile kiedy miałam ochotę z godz na godz spakować się i łapać tam stopa. Na szczęście moja wieczna niezaradność i tchórzliwość może nawet uratowały mi życie.
Mnie pasuje cała ta ich rycerskość i brak oziębłości jak u wielu Polaków z którymi byłam. To fakt że nie ufni co do Europejek, ale wszystko jest do zrozumienia i ma swoiste podstawy istnienia. Sama miałam kiedyś 18 lat i z przyjaciółkami co by się nie pocałowały ze szkolnym kolegą, za to na zajarane francuskim wybrzeżem uczyły francuzów „polskiego” pocałunku z językiem głęboko w gardle co mnie osobiście obrzydzało :(. ale wracając do mojego Turka to są jak wilki. Respekt, oschłość do innych wilków to norma jaką trzeba zachować w ramach tureckiego „savoir vivru”. Najlepsza rada to mieć się zawsze na baczności i nie okazywać że coś się nam podoba a coś nie. Mieć siebie zawsze na pierwszym miejscu i nie lecieć na tanie chwyty w stylu „miałem ją bo chciałem zapomnieć o naszej niemożliwej miłości, ale nie mogłem i chce wrócić bo tylko Ty i takie bla bla bla”. Czasem już wolę tych naszych polskich tępaków niż żywcem wyjętego księcia z bajki Disneja bo tacy mniej więcej są: honorowi, dumni, mama na 1 miejscu zawsze, ale żadna bajka Disneja nie pokazywała takiego związku na dłuższą metę. Moja znajoma musiała uciekać przez 2 państwa bo jeden Turek tak się na niej zafiksował że na siłę chciał ją oswoić.
Trzeba być zdecydowaną i pełną kompromisów jeśli chce się mieć takiego księcia i oczywiście dużo respektu to kultury do której się człowiek wybiera.
Wszędzie są jakieś reguły czy to kiedy się wybieramy na sawannę między lwy czy to do Turcji między wiecznie zazdrosnych Turków pełnych dumy, czułych słów i olbrzymich wymagań o których dowiesz się w chwili kiedy ni z tego ni z owego dostaniesz plaskacza w twarz za 1 głupi uśmiech czy dziękuję do sprzedawcy na bazarku. O_O Jak to mówią Turcy o Polkach ” Polskie niewolnice”

Nic dodać nic ująć sama prawda. Ja mam wrażenie, że Turcy dzielą się na 2 typy tych którzy są zeuropeizowani oraz tych mniej którzy po prostu szukają wrażeń. Moja przygoda z Turcją zaczęła się od wyjazdu na wakacje ( tam poznałam chłopaka z którym spędziłam kilka kolejnych lat ) Wspaniały człowiek, poznałam jego rodzinę i przyjaciół, nie miałam mu nic do zarzucenia nie mamił mnie obietnicami i słodkimi słówkami, ot tak normalny facet. Choć mimo odległości widywaliśmy się często moja praca i szkoła niestety nie pozwoliła mi na dłuższy wyjazd i postanowiłam to zakończyć , choć czasami nadal utrzymujemy kontakt ale tak jak wspomniałaś mimo moich szczerych chęci zostania przysłowiowymi przyjaciółmi nie chciał nawet słyszeć bo twierdził, że nigdy nie będzie mógł mnie traktować jako przyjaciółkę i że chciałby czegoś więcej. Nasza znajomość zaczęła się na wakacyjnym wyjeździe, jednak, że należę do osób dość powściągliwych jeżeli chodzi o kontakty damsko-męskie, z tego też powodu ( o czym mi później powiedział ) zainteresował się mną i potraktował mnie poważnie, gdyż europejki uchodzą za „łatwe” ( ze szczerymi podziękowaniami dla tych dzięki którym mamy taką opinie) . Dlatego dziewczyny nie przekreślajcie wszystkich wakacyjnych znajomości musicie wyczuć czy facet jest dobrym człowiekiem i czy rzeczywiście zależy mu tylko na jednym czy też jest szansa na coś bardziej „prawdziwego”, no chyba, że macie ochotę na „jednorazową przygodę” . Jeżeli wybranek waszego serca zalicza się do tego drugiego typu warto się zastanowić czy ma to sens i czy ta znajomość jest warta waszych nerwów, na świecie jest przecież tylu wspaniałych ludzi :) Ponieważ moja przygoda rozpaliła we mnie miłość do Turcji ( obecnie uczę się języka i jestem na dobrej drodze) staram się odwiedzać ją przynajmniej raz na pół roku/ lub częściej jeżeli tylko pozwala mi na to czas i zawartość portfela, przez co uczestniczę w projektach dzięki którym mogę poznać nie tylko miejsca dla turystów z zagranicy ale również miejsca w których zagranicznego turysty nigdy nie widziano .Mam też kilku tureckich przyjaciół z którymi mam stały kontakt i dzięki projektom dążymy do wspólnych spotkań.Choć tak jak mówisz na niektóre znajomości trzeba uważać bo niektórzy Turcy mogli by zostać mistrzami w dziedzinie „namolności” co zresztą też jest ciekawe z tak silnym zjawiskiem się jeszcze nie spotkałam :) . Gdyby nie mój wyjazd i moja znajomość pewnie nigdy nie pomyślałabym nawet o tym jak mocno można się zakochać w tym pięknym kraju. Obecnie znalazłam już mężczyznę swojego życia który nie koniecznie przepada za Tureckimi klimatami a jak tak bardzo chciałabym chociaż na jakiś czas tam zamieszkać ilekroć wrócę to już zaczynam tęsknić :) ehhh jak żyć się pytam ? :)

Rok temu rozstałam się z Turkiem. Wyglądało to tak…
Poznaliśmy się podczas jego półrocznego pobytu w Polsce. Nadszedł dzień rozstania. Ból, płacz, cierpienie. 2 miesiące później już byłam u niego w Tucji żeby zobaczyć tego „jedynego” (wtedy jedynego). Byliśmy razem 2 lata. Dużo podróży i jego (byłam 6 razy w Turcji podczas 2 lat) i moich, masa pieniędzy. Podczas naszego związku były wloty i upadki jak w każdym związku. Mnóstwo różnic kulturowych i religijnych (ja wierząca i raktykująca katoliczka, on wierzący i praktykujący muzułmanin), ogromny sprzeciw moich rodziców, płacz mamy. Ale również były niesamowicie szczęśliwe momenty, których nie zapomne.. Przeglądałam bardzo dużo stron i blogów o związkach z Turkami. Wieżyłam że każda zła i niemiła opinia to nieprawda. Że mój chłopak jest całkiem inny. Że w każdej kulturze zdażają się dziewne przypadki. Po prostu w to nie wierzyłam.
Jednak dopiero po roku od rozstania uświadomiłam sobie że po prostu TAKI ZWIĄZEK NIE MA PRZYSZŁOŚCI.
Mama Turka jest zawsze najważniejsza. Pod każdym względem. Kobieta musi posłuszna. Musi słuchać swojego mężczyznę. Dzieci muszą być muzyłmanami (w przypadku wierzacych Turków czyli prawie wszystkich). Religia jest zawsze najważniejsza (religia faceta oczywiście). Nie raz usłyszałam, że chrześciajanie nie szanują muzułmanów zakazując kobietom zasłaniać włosy np. we Francji, o tym że w Watykanie są same przekręty, że katoliczki chodzą do kościoła w mini i niekomu to nie przeszkadza. Kiedy ja powiedziałam że dorosły mężczyzna modlący się 5 razy dziennie po wyjściu z meczetu dosłownie pożera mnie wzrokiem, mnie, moje piersi o pupę to oczywiście wynikła z tego ogromna kłótnia. Że obrażam jego „braci”.
Nie mówię że związki z Turkami się nie udają ale z reguły i z doświadczenia wiem, że to po prostu nie wychodzi. Wszystkim życze powodzenia i dziewczyny oczy dokoła głowy, nie lekceważcie małych a jednak istotnych sygnałów.

Dziękuje za ten artykuł.
Bardzo podobnie to wygląda rzeczywiście, mimo że jest rok 2015. Ciekawa jestem twojej notatki z 2015 roku.
Od paru miesięcy spotykam się z Turkiem, poznałam go tu w Polsce. Rozmawiamy po angielsku uczy się polskiego co jest nieustannym powodem do żartów. Nie pije alkoholu, nie je mięsa, chleb je ze wszystkim, makaronem, ryżem czy ziemniakami :)
Religijność – szanuje moją potrzebę wizyt w kościele, sam mówi ze praktykuje tylko jak jest w domu u mamy.
Zwraca uwagę na mój ubiór (bardzo) tyle że jest w Polsce i Ja nie czuje potrzeby się ograniczać.
Mama oczywiście jest najważniejsza (chodzi w chuście). Po rozwodzie z żoną zabrał dziecko które mieszka teraz w Turcji – dalej tego nie rozumiem i raczej unika tego tematu.
Inni Turcy, zakaz właściwie rozmawiania, przyjaźnienia się, zakaz czegokolwiek, na początku powiedział „gdybyś wiedziała to co ja, co oni o tobie myślą, nie była byś zadowolona” dotarło do mnie to wyjątkowo skutecznie bo widzę jak na mnie patrzą. W Turcji przed poznaniem mojego Turka byłam 4 razy, widziałam wakacyjne tygodniowe romanse Polek z przystojnymi kelnerami, rozpacze rozstania i kolejną dziewczynę na kolejny tydzień. Już wtedy tego nie akceptowałam. I tu się nic nie zmieniło.
Polska – Najdziwniejsze wydało mi się spotkani z innymi kobietami (Polki) mężowie (Turcy) i moment kiedy powiedziałam że nie zamierzam z nim ślubu brać, ogólna konsternacja – dlaczego, jak by ślub z Turkiem był najważniejsza sprawą świata. Dzieci z nim też mieć nie będę bo jednak jest jedno ale…… Większość tych poznanych kobiet zakrywa dokładnie ciała. Szczególnie te które dużo w Turcji czasu spędzają z teściowymi. Pooddawały swoja niezależność.
Dlaczego Turek, sama nie wiem, jest miły, czuł, delikatny, prawdziwe marzenie każdej kobiety, do tego prawdziwy „macho”, płaci rzeczywiści wszędzie i zawsze, nawet nie próbuje mu „pomóc” bo mi grzecznie wytłumaczył że odbieram mu w ten sposób tożsamość – ok myślę.
W kuchni sam gotuje, straszliwy bałagan przy tym robiąc, moich potraf próbuje bez entuzjazmu, też ciągła w tym temacie dyskusja.
Jedno jeszcze mi się nasuwa, spotkania grille, kobiety osobno, mężczyźni razem w swoim świecie. Za to dziećmi się opiekują cudownie.
Uważam że nie warto się skupiać na stereotypach, za każdym razem warto wejrzeć w głąb człowieka. Tak za każdym razem próbuje mnie zmienić na podobieństwo nie wiem, swojego ideału, tyle że trafia na mega opór.
Dodam że moi znajomi zupełnie nie akceptują mojego związku, nie wiem, te stereotypy ze mnie bić będzie, ciężko mu by było mi przylać bo trenowałam kickboxing…
Co będzie za jakiś czas, kto wie…
Chciała bym się nauczyć podstaw Tureckiego.
Chętnie porozmawiam na ten temat.

Szukam dziewczyny z lotniska dalaman – lądowanie wrocław 29.06.2015. Napisz