I ZNÓW STAMBUŁ

Znów odwiedziłam Stambuł. Lot z Antalyi to niecała godzina (oczywiście o ile nie ma problemu z „korkami” przed lądowaniem, a one zdarzają się często). Serwis z lotniska zawiózł mnie na sam plac Taksim, wysiadłam i znalazłam się kolejny raz w samym centrum nieprawdopodobnej i zawsze zachwycającej metropolii. W Stambule jest po prostu wszystko; do Alanyi nie ma co nawet porównywać. Stambuł jest osobną kategorią, państwem w państwie. Za każdym razem kiedy tam jestem mam ochotę zostać na kilka tygodni i po prostu zwiedzać, zwiedzać, zwiedzać. Zresztą jest co robić: poza ogromem zabytków (które, powiedzmy, z grubsza mam „odhaczone”) w Stambule nieustannie coś się dzieje. A to imprezy sportowe (jak finałowy mecz UEFA), a to kulturalne (festiwale, przeglądy, koncerty), plus mnogość klubów, pubów, sklepów, muzeów i czego tylko dusza zapragnie, szczególnie w dzielnicy Beyoğlu ;)

Oczywiście wszyscy kochamy Stambuł, ale tylko dorywczo. Na co dzień nie wyobrażam sobie mieszkania w tym mieście. Bezustanne korki mogą każdego człowieka doprowadzić do szaleństwa. Jak sobie zaplanować dojazd do pracy czy szkoły, jeśli ciągle stoi się w korkach? Ścisk na ulicach powoduje ból głowy. Tłumy, setki, miliony ludzi idących w różnych kierunkach, potrącających, zaczepiających, przy okazji – wyglądających tak różnorodnie jak jest to tylko możliwe (wliczając w to obcokrajowców, których jest w Stambule bez liku).
Wróciłam do spokojnej, sennej Alanyi, gdzie są może 3 główne ulice. Gdzie można przejechać całe miasto bez stresu w pół godziny. Gdzie ludzie raczej się nie spieszą – wszyscy mają czas. Jest ciepło, pogoda na ogół się nie zmienia. Gdzie powietrze jest czystsze i pachnie morzem.
Niby tak. A jednak czytając książkę Orhana Pamuka „Stambuł” trafiłam na takie zdanie: „Życie nie może być aż tak straszne. W końcu zawsze można iść nad Bosfor”. I kurczę, mówcie co chcecie – ale facet naprawdę trafił w sedno.

Plas Taksim. Dzikie tłumy 24 h na dobę, 365 dni w roku.

Zabytkowy tramwaj na Istiklal Caddesi z pasażerami na gapę – normalka.

Widok z Wieży Galata.

Widok z wieży jakąś godzinę poźniej. Po lewej przecudny meczet Suleymaniye.

Stambulskie mewy w rozmiarach średniego psa.

Kibice Werder Bremen przed Wielkim Finałem UEFA (który oczywiście spowodował wielkie korki).

Hotele na Taksimie oferują imponujący widok z okna. „Sea view” się nie umywa.

Taras widokowy w pałacu Topkapi (oblężonym przez kibiców piłkarskich i Japończyków w maskach chroniących przed świńską grypą)

Znów panorama, tym razem na most i wieżę Galata.

A teraz – co tu dużo gadać – do roboty. Pora rozpocząć sezon…

p