YAYLA

Tak jest, wiosna. Kwiatki zakwitły, a ja nagle zrobiłam się bardzo zabiegana. Sezon wydaje się być tak blisko, że nagle przypominają się wszystkie zimowe zaległości. Obiecane wypady to tu to tam, obiecane projekty, sesje zdjęciowe, pomysły, szkice i spotkania… Okazuje się, że bez pracy i z wątłymi środkami finansowymi też można być człowiekiem niezwykle zajętym. A jakże! Do tego również… po prostu szczęśliwym :)

Ale do rzeczy. Uprzejmie informuję, że w ostatnich dniach opaliłam sobie nos! Z racji dopisującej pogody bowiem wyrwałam się tu i tam aby zobaczyć nowe miejsca tudzież odświeżyć pamięć odnośnie tych starych.
Przy okazji stłukłam sobie stopę na szczycie teatru antycznego i nabawiłam lekkiego kataru. Obecnie próbuję się regenerować, jednocześnie nadrabiając zaległości powstałe podczas mojej kilkudniowej nieobecności w świecie wirtualnym i nie tylko.
Dlatego dzisiejsza notka to lekka, odpoczynkowa foto relacja z zeszłotygodniowej wyprawy na yaylę w Alanyi.

Yayla to płaskowyż, przedgórze. Aż chciałoby się tam mieszkać – widok na morze i całe miasto, cisza i spokój, sielski wiejski klimat, zieleń. Yayla jeszcze nie zabudowana jest domami jak „na dole” w Alanyi, dlatego ta część miasta wygląda zupełnie inaczej. Na szczęście.
Oczywiście mieszkając na Yayli potrzebny byłby środek transportu – wspinać się na wzgórze uważam że można raz na jakiś czas, w ramach fotograficznego pleneru, natomiast kursowanie bez przerwy w górę i w dół to dla mnie, dziewczyny z nizin, zdecydowanie NIE jest przyjemność. A tym bardziej w pełnym słońcu. Idąc pod górę mijałyśmy wciąż te same wiejskie kobiety, które najwyraźniej wybrały się „przy niedzieli” na piechotę do miasta i robiły sobie postoje na odpoczynek w cieniu drzew…

Spacerując po wiejskich ścieżynach pozbierałam z ziemi kilka dojrzałych pomarańczy z miękką skórką, pachnących witaminą C i słońcem. Eh!

Tulipany zakwitły! A więc wiosna.
Pan domu.

Widok z części miasta zwanej Dinek.

Bananowo.

Kwiatowo.

Rozbudowywany port nowy, coraz bardziej pokazowy.

Sady całe pomarańczowe.

Mleczna droga.

Drobny maczek.

Na zakończenie pleneru – zimne piwko w nowym porcie.

Widok z yayli na resztę świata.

W następnych notkach relacja zdjęcia z ostatniego wypadu, hipokryzja turecka bez znieczulenia, parę słów o Latającym Dywanie czyli co tureckiego warto mieć w domu, oraz znów kilka dobrych reklam z tureckiej tv. Ale w jakiej kolejności te notki – nie jestem w stanie przewidzieć. Dlatego trzymajcie rękę na pulsie :)