Zapasy

Ciężko mi się zmobilizować do pisania na blogu. Oj, ciężko. To znaczy, pisania o Turcji. Dobiega pomału końca mój pobyt w Polsce, jestem więc bardzo skupiona na załatwianiu, spotykaniu się, i generalnym „przeżywaniu”. Robię też emocjonalne zapasy na całe pół roku sezonu. Kolekcjonuję smaki (polski chlebek zwykły, razowy i osławiony na tym blogu orkiszowy, serek biały, serniki, i inne pyszności).
Robię zakupy. Dziwnie to brzmi, ale mało kto wie, że w Turcji znalezienie butów damskich w rozmiarze 41 graniczy z cudem. Sprzedawcy w sklepach na moje nieśmiałe pytania zwykle odpowiadają jednym żartem:
– Oj, w tym rozmiarze nic nie mamy. Ale może obetniemy paluszki?

Dlatego przed każdym wyjazdem zajmuję się niezwykle ciekawym bieganiem po polskich sklepach w poszukiwaniu odpowiedniej ilości butów na całe pół roku. Do pracy osobne, na po pracy osobne, japonki, klapki, sandałki.
Do tego takie banały jak ulubione kosmetyki (w Turcji marki zagranicznych koncernów są stosunkowo drogie), kostiumy kąpielowe (w kurortach turystycznych dużo droższe), sprawdzone lekarstwa i suplementy witaminowe na zmęczone nogi i nie tylko oraz inne potrzebne przedmioty.
Trzeba też wyleczyć się z zapalenia ucha, szczególnie że wkrótce lot samolotem!

Oprócz tego pstrykam z zapałem zdjęcia polskich kwiatków, bratków i stokrotek, rodziny, przyjaciół, drzew i krzewów oraz kota. Czytam polskie gazety i cieszę się, że jestem „na bieżąco”, bo w Turcji będę na ogół dostawała czasopisma od turystów (po czym będę je czytała z jakimś kilkutygodniowym poślizgiem).

Trudno się dziwić, że o samej Turcji w ogóle nie myślę…
(Bo Król Pomarańczy to co innego :))

Ale od połowy przyszłego tygodnia – powracam jak zawsze w wielkim stylu wprost z siedliska rozpusty – Alanyi. Strzeżcie się!