MERHABA YA ŞEHRI RAMAZAN!

My tak sobie gadu gadu, fotu fotu, a to przecież już drugi tydzień Ramazanu upływa, i nic! Żadnej notki na ten temat!
Tak, jakby go nie było…

No, ale… w tym roku święty muzułmański miesiąc postu wygląda rzeczywiście zupełnie inaczej. Gdyby nie wiedzieć, że jest, to faktycznie można by się nie zorientować. Przyczyna jest banalna – Ramazan, jak co roku, zaczął się 12 dni wcześniej. Wcześniej – co oznacza, że dni są dłuższe, a pogoda zdecydowanie niesprzyjająca.
Szczególnie tu, na południu, nad samym morzem, ostatnich kilka tygodni to niesamowicie wysoka wilgotność (nawet 80%), do tego wysoka temperatura (w ciągu dnia 37-40 stopni, w nocy niewiele poniżej 25). Bez wypijania codziennie hektolitrów wody mineralnej człowiek zaczyna majaczyć.
Jeśli więc do tego dołożymy także powstrzymywanie się od posiłków… to już naprawdę ciężka sprawa. Dlatego w tym roku mało kto przestrzega postu. Ba, niektórzy nie podjęli się nawet próby, z góry wiedząc, że trudno będzie przetrwać.

Oczywiście specyfika tego miesiąca nadal jest zauważalna. Kiedyś niefortunnie wybrałam się samochodem w miasto mniej więcej o 19:00, czyli kilkadziesiąt minut przed zakończeniem postu. Pokonując obwodnicę Alanyi, zazwyczaj przecież pełną szalonych kierowców, tym razem miałam poczucie wyjątkowego absurdu i zagubienia. Gdzie ja jestem? – pytałam sama siebie, próbując przetrwać pomiędzy ścigającymi się samochodami, autobusami i skuterami – a wszystkie z nich pełne głodnych, śpieszących się na uroczysty iftar ludzi, obładowanych bochnami białego tureckiego chleba.
Za to godzinę później – w mieście panował już kojący spokój…

Piekarnia niedaleko mojego mieszkania również zdradza wyjątkowy okres. Godzinę-dwie przed iftarem stoją przed nią kolejki, które kojarzą się dziwnie znajomo. Do tego cała ulica zablokowana jest samochodami i skuterami. Wszyscy czekają na ciepły chleb lub pide, bez którego przecież turecki posiłek obejść się nie może (nawet jeśli składa się z ryżu, makaronu lub ziemniaków)!

Media jak zwykle pełne są ramazanowych reklam. Jak wiadomo na całym świecie każde święto jest dobre, by wziąć dodatkowy kredyt, kupić telewizor, zestaw mebli czy nowe auto. W sklepach z kolei przeceny i „ramazanowe pakiety” – zestawy ryżu, makaronu, cukru i innych podstawowych produktów, zapakowane w wielkie kartonowe pudło. Tak, jakby nie można było na co dzień kupić tego oddzielnie, według własnych preferencji. Zresztą tureckie gospodynie uwielbiają robić zakupy hurtem. W końcu każda prawdziwa pani domu gotuje zazwyczaj takie ilości jedzenia, którymi będą mogli się najeść nie tylko członkowie rodziny ale i wszelcy goście. Bywa ich zresztą sporo, a większość bez zapowiedzi…

A więc niby nie widać, a jednak da się zauważyć.

Tym bardziej, kiedy raz na jakiś czas, trafi się na poszczącego znajomego. Tak jak ja dziś natknęłam się na starą koleżankę, która z uśmiechem na ustach informuje, że tak – w tym roku też pości. I że owszem, jest trudno, ale sprawia jej to niebywałą przyjemność. Stan, którego nie sposób opisać.
Cóż, sama kiedyś robiłam na sobie eksperyment, próbując wytrzymać podczas Ramazanu. W czasach, kiedy szalenie jeszcze i bezkrytycznie fascynowałam się Turcją… po kilku dniach walk czułam się coraz gorzej i gorzej, a w końcu trafiłam na kozetkę do lekarza.
Lekarz przykazał uzupełnić płyny w odwodnionym organizmie.

To uświadomiło mi, że takie „eksperymenty” nie są dla każdego. Poza tym jest to jednak coś więcej, niż tylko „zrzucanie brzuszka” czy sprawdzanie siebie. Okazuje się, że silna religijna motywacja ma tutaj niesłychane znaczenie.

A więc teraz, w przerwach pomiędzy pracą i wytęsknionymi wypadami w dni wolne, czekamy na zakończenie postu. Na Ramazan Bayrami, „Święto Cukru”, święto obdarowywania się i powszechnej życzliwości. Zdecydowanie podczas niego o wiele łatwiej i przyjemniej będzie przejąć panującą wokół atmosferę ;)