W Maroku bez zmian. Ciepło, bardzo ciepło. Zeszły tydzień to w Agadirze temperatury powyżej 30 stopni. Gorące powietrze buchało nawet wieczorem. W przeciwieństwie do znanego mi klimatu tureckiego jest tu bardzo sucho – więc przynajmniej jakoś się funkcjonuje; ale tak czy tak – mogłoby być nieco chłodniej.
Na ulicach tak samo jak zwykle – wszechobecne rozwalające się taksówki w dwóch wersjach: petite (mała) w kolorze czerwonym, która zabiera maksymalnie 3 osoby i jeździ wg taryfikatora. Grande (duża) to biało-kremowy stary mercedes typu „beczka”, mieszczący w sumie 6 osób, z czego dwie siedzą koło kierowcy, a na tylnym siedzeniu 4 – ściśnięte jak śledzie. Grande taxi działa na zasadzie tureckiego dolmusza – jedzie dopiero zapełniona. Jeśli ruszy z dwoma osobami, to pewnie „dobierze” po drodze kolejne cztery, żeby interes się opłacił.
Taksówkarze niewiele mówią i niewiele wiedzą. Słuchają głośnej muzyki marokańskiej, berberyjskiej, arabskiej, ale kiedy widzą, że wsiada cudzoziemiec, zdarza się że przełączają na pierwsze z brzegu europejskie disco.
Marokańczycy zadają ciągle dwa te same pytania: Ça va? (Jak leci) i Bonjour (Dzień Dobry) – też ze znakiem zapytania, dodając czasami epitety w stylu „La Gazelle”. Porównanie do gazeli niewątpliwie uchodzi za komplement w Maroku, ale mnie jakoś nie przekonuje. Kręcą się wszędzie, zadając te pytania wszędzie, niezależnie od tego ile mają lat, zębów, i jak wyglądają – myślą może, że po iluś tam próbach w końcu im się poszczęści. I pewnie tak jest. Turystyka określonego rodzaju w Maroku, a dokładniej Agadirze właśnie, kosi niesamowite żniwo. Siedząc tutaj przez kilka tygodni nie sposób tego nie zauważyć.
Poniżej, trochę z innej beczki, kolejna tura zdjęć. A jutro – insallah – jadę kolejny raz – ale pierwszy w tym roku – do Marakeszu. Insallah, bo wczoraj dopadła mnie marokańska zemsta (krótko ale intensywnie) i mam nadzieję, że już nie wróci.
Klasyczne ujęcie Agadirskiego portu z widokiem na kazbę. Na kazbie napis: Allah, El Watan, El Malik (Bóg, Ojczyzna, Król). W nocy świeci.
Mewy o zmierzchu. W nocy strasznie hałasują.
Kobieta z Tiznitu z mężczyzną z Tiznitu.
Banana Republic – wróć, Banana Kingdom.
Klasyk marokański.
Zwietrzałe skały nad oceanem, Sidi’rbat.
Domki rybaków nad oceanem wykute w zwietrzałych skałach. Przy okazji: mekka surferów, bo wieje pieruńsko.
Typowe czerwone Maroko, głęboko w Antyatlasie.
Nie dotykaj. Grrrryzie.
Tafraute. Jedna z głównych ulic.
Hotel w górach z basenem. Oj, chciałoby się.
Wyglądają jak zabawki z gumy lub narzędzie do zbijania celluitu pod prysznicem. Ale uwaga na te malutkie kolce…
Niesamowita wiocha z niesamowitym meczetem.
Rzut z góry na wioseczkę berberyjską – ksar.
Au revoir (do zobaczenia), tudzież Ma’salaama.
