Za oknem mróz skrzypi. W tej chwili, w niedzielny wieczór, różnica temperatur pomiędzy moim rodzinnym (najpiękniejszym w Polsce) miastem Poznań a Alanyą wynosi… uwaga… 35 stopni. Chcemy się nieco ogrzać (chociaż herbatka z cytryną czy grzane wino spełniają swoją funkcję)?
Zajrzyjmy do grudniowej Alanyi:
Kot czy człowiek? Jako kociara najpierw widzę kota.
Człowiek stojący na głowie, tudzież upadły anioł.
Tematycznie dopasowana: łódka, w której na dodatek można usiąść. I popłynąć.
A to zeszłoroczna rzeźba: okienko na port. Od niedawna w okienku widać nową latarnię.
O, właśnie tą latarnię.
Moja ulubiona rzeźba, autorstwa Syryjki: Trzy urocze słoniki. Na szczęście.
To już inna ciekawa alanijska inicjatywa. System miejskich rowerów. Wypożyczyć je można w jednym z wielu zautomatyzowanych punktów, takich jak powyższy. Punkty widać wzdłuż całego miasta (od Dinek po Oba). Wystarczy uiścić drobną opłatę (kartą kredytową), by korzystać z dwóch kółek, a jak się zmęczymy – przypiąć rower w dowolnym punkcie.
Portowa ciuchcia. Tylko dla małych dzieci (duże się nie zmieszczą) :)
Posezonowa promocja. Rejs statkiem za 4,99 euro. Jako prawdziwa Polka i Poznanianka zastanawiam się, czy mają tego 1 eurocenta reszty….
W tej łódce najwyraźniej urzędował jakiś Burak.
Też posezonowo: basen.
Pierzaste chmury i pierzasta palma.
Portowy obrazek wersja 1
Portowy obrazek wersja 2
Portowy obrazek wersja 3
(wytłumaczenie AŻ TRZECH portowych obrazków: ja po prostu uwielbiam morze – w każdej wersji. A porty szczególnie. Małe łódeczki, zapach soli i ryb, sieci rybackie i plotkujących starszych kapitanów. I mogłabym tak siedzieć w porcie godzinami, robić zdjęcia i pić herbatkę czy kawkę).
To właśnie ja – Skylar – we własnej osobie i w porcie. Jak widać humor mi tego dnia dopisywał (pewnie z powodu świadomości, że grudzień w Alanyi jest fotogeniczny)
A tu się proszę Państwa motocykle wzorem ich właścicieli grzeją w popołudniowym słońcu.
Podczas robienia tego zdjęcia targały mną wyjątkowe emocje:
– O, nie! Para, morze, piasek i łódka w tle! Wzór romantycznego ujęcia!
(po chwili ustawiając aparat)
– Co ten facet tak rysuje? W sumie idealnie by było jakby ten facet narysował serce.
(facet rysuje serce, ja pstrykam)
– O nie! No to jeszcze niech ją pocałuje!
(facet całuje dziewczynę).
– No teraz to już muszę wrzucić to zdjęcie na bloga.
Gwoli ścisłości: para jest turecko-turecka, czyli tak jak bozia przykazała.
Przed świętami jeszcze coś do Was napiszę.
Uściski przesyłam zza grubego golfu.
witam, Burak jak sie dowiedzialam od znajomych turkow to imie wielblada, na ktorym Mohammed wstapil do nieba. Zapytalam sie bo tak mial na imie jeden z moich wspolpracownikow. Troche to wscibskie ale musialam sie oto zapytac. Od poltora roku wspolpracuje z turkami wirtualnie ale jest to dla mnie taki kosmos, zaczelam szukac wszystkiego na ich temat. Tak trafilam tutaj…tez mieszkam w Poznaniu, zaczynam uczyc sie tureckiego i chyba jestem na tym poczatkowy etapie fascynacji jak bylas swego czasu Ty…Wszystko co piszesz chlone jak narkotytk, od siebie moge podzrucic pomyls na notke o tureckich przesadach, przyslowiach, powiedzonkach, moze nawet poezji Mevlany…takie stare a takie aktualne, jest ona nawet recytowana na youtube przez Demi (jak zmyslowo)Moore, Madonne ( Deepak Chopra z nimi nagral)- znalazlam to a nawet sami turcy tego nie slyszeli, pozdrawiam, chyle czola & I will stay tuned
a oto link do sexownej chrypki Demi : Mevlana : Desire http://www.youtube.com/watch?v=tVgMyj3nKyw
Jak ja tęsknie za tym miejscem… ;(
hm …. a ja juz normalnie płaczę z bezsilności i tęskony za palamami – pozdrawiam z przysypanej BRUDNAWYM śniegiem W-WY :p
Rzezby imponujace, Autorka zdjec bardzo atrakcyjna, tylko sloniki maja traby upuszczone. Chyba nie na szczescie ?
prosze pozdrowic Poznan ode mnie ;-)