I ZNÓW NA WSCHÓD

Nie będzie dziś o pracy ani o Alanyi. Przynajmniej takie mam założenie ;) I tak większość turystów a i pewnie sporo czytelników tego bloga myśli, że my tylko wciąż leniuchujemy. Standardowe słowa, kiedy wychodzimy z hotelu (po dyżurach) o np. 10.30:
– O, to pani już ma fajrant?
Na co ja odpowiadam:
– Nie, jeszcze wizytuję 3 hotele a potem jadę od razu na wycieczkę (nie dopowiadając, że przed wycieczką przebieram szybko w toalecie koszulkę przepoconą na czystą, chlusnę twarz wodą, i, jak się uda, coś zjem).

Często też spotykamy się tutaj z sytuacją, że turyści przychodząc na dyżur pytają o coś, a potem, wstając oznajmiają:
– No to my już nie będziemy pani dłużej przeszkadzać/zawracać głowy.
Tak jakby moja praca polegała na czymś innym! Przecież po to właśnie jest rezydent – aby zawracać mu głowę. Chyba ten zwrot jako jedyny w pełni oddaje istotę naszej pracy. A więc – bez obaw, Szanowni Turyści – zawracajcie ;) My po to jesteśmy :)

Z drugiej strony nasza praca, tak często dyskredytowana, nie doceniania, nie szanowana, należy do jednego z takich zajęć, które mało kto „normalny” chciałby wykonywać. Często słyszy się, że znajomi, kiedy dowiedzą się czegoś więcej o pracy rezydenta, przysięgają na wszystkie świętości, że nie wytrzymaliby na takim stanowisku więcej niż jednego dnia.
Zgadza się. Praca z ludźmi wymaga anielskiej wprost cierpliwości. Spokoju i opanowania. Niech się dzieje co chce, samoloty zawsze będą się spóźniać, autobusy psuć, pracownicy nawalać a jedzenie nie smakować. Do tego trzeba zapłacić za wizytę u lekarza.
Nic, tylko stoicki spokój może nas uratować…

No, ale nie o tym chciałam. Chciałam o tym, że wciąż ciągnie mnie na wschód od Alanyi. Wybywam tam skokami. Było najbliżej, do Sapadere, potem do Gazipaşy, zachciało się dalej, do Anamur. Tym bardziej, że w takim miejscu nie być nadal, w szóstym roku pobytu? Skandal.
Nastał więc wolny dzień, i pojechałyśmy. W polsko-słowackim, znakomitym, babskim towarzystwie.

Droga do Anamuru jest bajkowa. I niezwykle wymagająca. Ciągłe zakręty, urwiska, i weseli kierowcy szalonych ciężarówek. Trudno się więc dziwić, że ja nie prowadziłam… ;)

Po drodze robiłyśmy postoje na bujanie w chmurach.

Z Alanyi mniej więcej 130 km, przejeżdża się w 2.5-3 godziny.

Punkt widokowy na dachu domu, gdzie akurat suszono maleńkie papryczki (biber).

Meczet na zboczu którego minaret wyrósł jak spod ziemi.

Pierwszy punkt zwiedzania: Anamurium, czyli starożytne, fantastycznie zachowane miasto. Szczerze przyznam: żadne jak dotąd nie zrobiło na mnie większego wrażenia…

Turecki romantyzm znalazł ujście tym razem na murze antycznego hamamu – „Seni seviyorum” (Kocham cię)

Hit całego kompleksu: wspaniały, ogromny, zachowany w świetnym stanie hamam (łaźnia)

Raj na ziemi.

Owoce opuncji. Kusi oko, ale chwytać tylko w rękawiczkach (kłująca skórka). Smakuje nieco jak kiwi.

Parking przy mieście ;)

Jeśli trzy kobiety zamawiają sałatkę, to fantazja turecka kolejny raz znajdzie ujście.

Kolejny punkt programu: Mamure Kalesi. Wspaniały zamek z fosą i pływającymi w niej żółwiami…

Po wspięciu się na strome schodki jednej z baszt.

Kolejny oprócz żółwi przedstawiciel stałych mieszkańców zamku. Wreszcie upolowany obiektywem.


Mury budowano wykorzystując otoczenie – nadmorskie skały.

Anamur słynie z bananów („muz”).

– Pani robi zdjęcie, a trzeba posmakować!
No to kupiłyśmy. I były pyszne!

Przystanek autobusowy…

Piraci z Karaibów vel Robinson Cruzoe czyli zabawy anamurskiej młodzieży.

Suszenie snopków sezamu. To z niego robi się chałwę.

Podsumowanie podróży: zepsuty sandał, białe od pyłu stopy, zadraśnięcia tu i tam, spalony od słońca nos. I akumulatory naładowane pozytywną energią na cały najbliższy tydzień. A może i dłużej.

Kontynuacja wypraw na wschód po sezonie. Planuję (wreszcie, wreszcie!) PRAWDZIWY WSCHÓD Turcji i na deser Syrię. Decyzja podjęta, pora zwerbować towarzyszy podróży (ktoś chętny?). Samotne wyprawy są znakomite, ale nic nie smakuje tak, jak odkrywanie nowych lądów z „nadającymi na tych samych falach” ludźmi.