Alanya News 17.11

1. Naprawdę lubię Turcję, a czasem nawet kocham. Uwielbiam tych śmiesznych, życzliwych ludzi, lubię to, że są pomocni, uśmiechnięci, pozytywnie patrzą na życie. Lubię sposób, w jaki upływa czas, który z nimi spędzam, bo wiedzą jak się bawić. Rozkoszuję się turecką kuchnią, w której wciąż odkrywam coś nowego, podoba mi się turecka muzyka, fascynuje podejście tureckie do estetyki albo czasem niezrozumiałe poczucie humoru. Lubię nawet to, że są w siebie tak zapatrzeni, że nie zawsze i nie każdego interesują inne kraje, tylko własny czubek nosa albo to, że są święcie przekonani, że znają perfekcyjnie języki obce mimo że robią błędy w najprostszych zdaniach (jak ja). Nawet to jest w pewien sposób urocze, podobnie jak ta nieuleczalna miłość do Atatürka i naklejanie sobie jego autografu na zderzak. Podoba mi się Turcja sama w sobie jako obszar wielokulturowego dziedzictwa i tradycji, wpływów i smaczków, to, że można jeździć po niej tygodniami czy miesiącami i wciąż odkrywać nowe miejsca, tradycje, potrawy i obyczaje. Uwielbiam też Alanyę za czyste powietrze, piękną pogodę (jest połowa listopada i nadal chodzę bez skarpetek!), połączenie morza i gór, i ten niefrasobliwy, wakacyjno-turystyczno-międzynarodowy klimat.

2. Ale jednego nie zdzierżę. Zrozumiałam to paradoksalnie dopiero teraz, po ostatnim pobycie w Polsce, że mam już jedną prostą odpowiedź na często padające pytanie „Co przeszkadza ci w Turcji”? Nie przeszkadza mi obca kultura, nie przeszkadza mi tureckie gadulstwo i skłonność do przesady, przyzwyczaiłam się do spóźnialstwa i wiecznego „damy radę” (nawet jak wiemy, że nie damy). Wiele rzeczy mi nie przeszkadza, resztę zaakceptowałam, a na pozostałych po prostu mi nie zależy. Poza jedną sprawą, którą jest RUCH DROGOWY. Zaskoczeni? Zdziwieni? Ja jestem zszokowana, że zrozumiałam to dopiero teraz!
Mam ochotę wyprowadzić się z Turcji prawie codziennie, i nigdy, przenigdy tu nie wracać, kiedy widzę tutejszy ruch na ulicach. Oczywiście po kilku minutach lub sekundach to uczucie mija, ale w danym momencie jest wystarczająco silne, by był z tego problem.
Widzę wszystko jeszcze wyraźniej, odkąd aktywnie poruszam się po mieście rowerem. Tak tak – w Turcji używam roweru jako środka lokomocji, zamiast dolmuszy czy samochodu i generalnie uważam rower za ideał komunikacji miejskiej. Niestety w Turcji wygląda to bardziej na poświęcenie niż przyjemność a rowerzysta to po prostu w oczach wielu nieszkodliwy idiota.

Zawalone samochodami przejścia dla pieszych.
Parkowanie na pasach (tak!! tak!!)
Za mało ścieżek rowerowych, a istniejące kończą się w niespodziewanym miejscu po paruset metrach.
Wysokie krawężniki bez podjazdów dla rowerów (ale i przecież wózków!).
Kierowcy samochodów poganiają rowerzystów lub pieszych na pasach poprzez wysyłanie „długich” świateł lub klakson.
Lampy, śmietniki, i inne „drobne elementy architektury” na środku wąskiego chodnika.
Parkowanie na chodniku.
Zdziwiony wzrok kiedy czekam na czerwonym zamiast przechodzić przez jezdnię.
Szybka jazda auta/motoru pod prąd.
Nie zwalnianie przed przejściami lub na skrzyżowaniach.
Nie istnieje coś takiego jak pierwszeństwo. Uwierzcie – nie istnieje. Zostawcie autobusy miejskie. Bywa, że i karetka ma problem…
Nie zapinamy pasów – bo po co.
Jeździmy po piwku lub dwóch – bo nic się nie stanie.
Uważamy się za królów szos – wszyscy naraz, jednocześnie.
Ścigamy się na wąskiej ulicy pośród budynków, dwa cholerne samce alfa.
Trąbimy na ostrożniej jadące kobiety.
Zajeżdżamy drogę.
Nie dajemy sygnałów.
Jeździmy bez świateł w nocy.
Nie przepuszczamy pieszych na przejściach, bo przecież „nam się spieszy!” (zapewne pieszemu nie).

Mówiąc krótko jeździmy tak, jakby cała ulica, ba – całe miasto – należało do nas i jakbyśmy zarówno my, jak i inni uczestnicy drogowego ruchu, byli nieśmiertelni.
Wciąż nie mogę się nadziwić, że ludzie mogą być tak ekstremalnie egoistyczni, krótkowzroczni, i po prostu głupi. I że nie mają kompletnie szacunku do drugiej osoby.
W momencie, kiedy chodzę pieszo po mieście albo jeżdżę rowerem naprawdę nienawidzę Turcji i Turków. Niestety albo stety – potem mi przechodzi. Wręcz niekiedy uważam, że to nawet zabawne, i robię zdjęcia beznadziejnie zaparkowanym samochodom. Czasami nawet sobie chwalę tą nieprzewidywalność drogowego ruchu, bo nauczyłam się jeżdżąc autem czy rowerem mieć, jak to się mawia, oczy dookoła głowy, to nabyta cenna umiejętność, podobnie jak lawirowanie na wąskich chodnikach. A potem znów ktoś zajeżdża mi drogę, wysyłam mu stek polskich bluzgów (a co!) i na chwilę udaje mi się rozładować ;)

3. A propos, niedawno usłyszałam taką turecką piosenkę, której refren koniecznie muszę Wam dziś zacytować:

„Hadi beni duy, 
bu ne biçim huy”

(czyt. Hadi beni duj, bu ne biczim huj, w wolnym tłumaczeniu: No dalej usłysz mnie, co to za zachowanie)

4. Poza tym w Turcji właśnie odbywa się mecz przyjaźni pomiędzy Turcją a Grecją, dziś zaprzysiężono też nowy rząd (jedna posłanka wypowiedziała zdanie po kurdyjsku, a poseł po arabsku, i teraz Turcy komentują to w wiadomościach), a po zakończeniu szczytu państw G20, który odbywał się wczoraj i w niedzielę w hotelu w Belek nieopodal Antalyi (w otoczeniu pól golfowych) przez internet przetoczyło się zdjęcie przedstawiające prezydentów Obamę i Erdoğana w takiej oto pozie:

Za: yenisafak.mncdn.com

Oczywiście później okazało się, że to tylko przypadkowy kadr i Erdoğan wcale nie tarmosił policzka Obamy ale co się Turcy naśmiali, to ich. A w górach nad Morzem Czarnym spadł śnieg.

5. Acha, no i dzisiaj obchodzę też pół-okrągłe urodziny, niniejszym rozpoczynam więc świętowanie, pełne fajerwerków i niespodzianek, ale o tym inşallah c.d.n. :)