BRAK NOTKI

W tym tygodniu notki nie będzie. Przecież jestem na moich polskich wakacjach. Chodzę do kina, spotykam się z rodziną i przyjaciółmi, czytam polską prasę i chodzę po polskich sklepach i ulicach, nie mogąc się nadziwić modzie na hipsterów. Te brzydkie czarne oprawki okularów! Jem polskie smakołyki. Aha! I zaczęłam chodzić na zajęcia jogi. Mówiąc krótko: robię wszystko to, czego mi brakuje, kiedy jestem w Turcji. A brakuje sporo, w końcu mieszkam w małym 100-tysięcznym mieście, a wychowałam się w kilka razy większym Poznaniu.

Oczywiście oprócz polskich przyjemności są także polskie obowiązki, m.in. związane z formalnościami firmowymi. Jak niektórzy z Was wiedzą, nie jest tak prosto mieszkać i co więcej pracować legalnie w Turcji. Pracując jako rezydent czy pilot w polskim biurze podróży w ogóle nie ma się takich zmartwień. No ale pora na samodzielność.
W ogóle nic nie jest tak proste, jak się wydaje…

Uparłam się jednak, że nie będę ryzykować pracy na czarno, jak wielu obcokrajowców w Turcji. Czeka mnie więc trochę papierkowej roboty i trochę kosztów, ale przynajmniej będę spać spokojnie. Oby!

Co by dzisiejszy wpis nie był taki „goły”, poniżej zamieszczam filmik, który od kilku tygodni jest jednym z moich faworytów. Prezentuje występ znanego mima i komika Cema Yilmaza jako… dyrygenta cenionej orkiesty Borusan Filharmoni w Stambule pod hasłem „A gdyby Cem Yilmaz był dyrygentem…” Co prawda cały koncert to przegląd rozmaitych żartów i gagów, który będzie bardziej pożyteczny dla osób znających turecki, ale… najistotniejsza jest tutaj sama idea popularyzacji muzyki poważnej (sam koncert to ponoć już druga edycja). Cem Yilmaz wchodzi w dialog z muzykami, trochę „wykpiwając” ich umiejętności jak taki zwykły „zjadacz chleba”, który muzykę klasyczną uważa za nadętą i nudną. Naśmiewa się też z widowni (informując np., że chętni podczas ostatniego utworu mogą już opuścić salę; gdyż później będzie bardzo tłoczno). A potem grają… np. Mozarta (oczywiście aktor tylko markuje dyrygowanie, prawdziwy dyrygent siedzi pomiędzy muzykami). Fragmenty koncertu pokazała większość tureckich mediów, a wielbicielom klasyki (mnie także) serce rosło. Dobrze, że są takie inicjatywy.
Z całego filmu, wszystkim bez wyjątku, najbardziej polecam fragment od mniej więcej 13 minuty… kiedy na scenie pojawiają się typowo „tureccy” grajkowie… warto obejrzeć i posłuchać!

No tak i miało notki nie być, a wyszło jak zawsze… Pisanie tego bloga to jak uzależnienie ;)