Tur-tur Blog: Polka w Turcji
  • Home
  • TU ZACZNIJ
    • O mnie
    • Współpraca
    • Ja w prasie, radiu i TV
    • Archiwum bloga
  • Turcja
    • Życie w Turcji
    • Praca w Turcji
    • Poradnik turysty
    • Język turecki
    • Od kuchni
    • Goście na blogu
  • Podróże
    • Turcja
    • Australia
    • Europa
    • Maroko
    • Syria
  • Sklep
  • ENGLISH
    • Blog
    • Cooperation
Popularne na blogu
Na co uważać w Turcji – krótki przegląd...
Nowe zasady wjazdu do Turcji od 1 czerwca...
Jak zrozumieć Turka – 10 kulturowych nieporozumień
Co zobaczyć w Alanyi?
4: Turecka lista zakupów
Co zabrać na wakacje do Turcji – jak...
Internet na wakacjach w Turcji – poradnik turysty
1: Komunikacja miejska w Alanyi
Turcja 2019: Jaką walutą płacić w Turcji?
Materiały do nauki języka tureckiego – ściąga
Tur-tur Blog: Polka w Turcji

Największy polski blog o życiu, pracy i podróżach po Turcji. Od 2005 roku!

  • Home
  • TU ZACZNIJ
    • O mnie
    • Współpraca
    • Ja w prasie, radiu i TV
    • Archiwum bloga
  • Turcja
    • Życie w Turcji
    • Praca w Turcji
    • Poradnik turysty
    • Język turecki
    • Od kuchni
    • Goście na blogu
  • Podróże
    • Turcja
    • Australia
    • Europa
    • Maroko
    • Syria
  • Sklep
  • ENGLISH
    • Blog
    • Cooperation
0
Home Lifestyle 7 moich pierwszych prac
Lifestyle

7 moich pierwszych prac

by Skylar 15 sierpnia 2016
by Skylar 15 sierpnia 2016

/na zdjęciu: jako wolontariuszka podczas Szczytu Klimatycznego w 2008 r/

W minionym tygodniu blogerzy z różnych stron kraju i świata brali udział w blogowym czy też „socjalno-medialnym” łańcuszku nazwanym: #myfirst7jobs. Idzie krótko mówiąc o to, żeby wypisać listę siedmiu swoich pierwszych miejsc pracy w życiu. O ile ogólnie idea łańcuszka (jakiegokolwiek, nawet na szyję) średnio mnie przekonuje, o tyle temat pierwszej pracy jest na tyle uroczy, że postanowiłam i sama dorzucić własny kamyczek do tego pospolitego ruszenia.

Powiecie, że przecież nie ma to za bardzo związku ani z Turcją, ani z podróżami – zgodzę się, nie ma, i nawet ucieszę. Właśnie o lekki oddech od tureckich tematów mi chodzi. Jak wiecie mamy sierpień, zmęczenie materiału daje się we znaki z całą intensywnością. Ciągłe nieustające pytania o to, czy w Turcji jest bezpiecznie do tego stanu się dokładają. Poza tym ta upalna pogoda… brak energii… ale już nie nakręcam znów spirali narzekania, bo w tym, jak każdy Polak, jestem niezrównana (wystarczy tylko iskra… :))

Idea wpisu #myfirst7jobs jest o tyle sympatyczna, że pokazuje blogera z takiej normalnej, zwyczajnej strony. W końcu nie od zawsze interesowałam się Turcją (ależ skąd!) i nie od zawsze marzyłam o pracy w turystyce (Boże broń!), ale robiłam w moim życiu różne dziwne rzeczy po to, by zarobić i zdobyć życiowe doświadczenie, co wychodziło mi bardzo różnie. Z tym zarabianiem też nie było tak łatwo – zazwyczaj pracowałam za grosze, a umowy „śmieciowe” towarzyszyły mi całe życie, chociaż jeszcze wtedy tak się nie nazywały :)
Ba, obiecywałam sobie kiedyś za dziecka, że nigdy nie będę mieć normalnej pracy na etacie i proszę bardzo – sen się spełnił, jak dotąd na typowym etacie (nie wliczając jednego okresu próbnego) nie przepracowałam ani dnia. Ma to swoje plusy i minusy (wieczny problem z ubezpieczeniem zdrowotnym, kompletny brak stałych dochodów), z drugiej strony nigdy nie byłam „uwiązana” pracą, nie odliczałam dni do urlopu, nie brałam chorobowego – po prostu nigdy mi się nie należało :)

Oto moich 7 pierwszych prac:

  1. Mycie butelek – jakkolwiek to brzmi

    Pierwszą pracę w życiu miałam już w podstawówce. Będąc dzieciakiem z Wildy (szemrana poznańska dzielnica, dziś moja ulubiona :)) często spędzaliśmy z młodszym bratem czas na podwórku, wraz z naszą podwórkową ekipą. Obszar był to dość duży: był to cały „kraj” niemalże, trzy połączone bramami podwórka, garaże, zakład rzemieślniczy, stare drzewa, krzaki, trzepaki, prawdziwy raj. Pewnego dnia pan z zakładu zaproponował podwórkowym dzieciakom pracę – mycie butelek. Co to były za butelki i do czego służyły nie pamiętam. Chyba były po farbie albo jakimś innym płynie. Na podwórku rozstawiono wannę z wodą, i pracowicie szorowaliśmy. Nie pamiętam ile wtedy zarobiłam, ale szybko to wydałam  :)

  2. Sprzedaż wyrobów plastycznych

    W czasach podstawówki i liceum chodziłam na zajęcia koła plastycznego w Młodzieżowym Domu Kultury. Pisałam o tym ważnym dla mnie miejscu a raczej ludziach, których wtedy poznałam, we wpisie o przyjaźni. Poza zajęciami były też imprezy i festyny. Na festiwalach np. z okazji Dnia Dziecka, pod auspicjami Domu Kultury rozstawialiśmy z naszą instruktorką stragan z przygotowanymi przez nas dziełami: obrazki, rzeźby, zakładki do książek, malowane wazoniki i inne „cuda” stworzone przez nas. Można było w ten sposób zarobić parę groszy. Chyba wtedy uznałam, że nie nadaję się do normalnej pracy i wolę namalować i sprzedać obrazek, co przychodziło mi wtedy łatwo, niż wykonywać standardowy zawód :)

  3. Sklep z prasą i obsługa ksero

    Moja trzecia praca była jednym z dłużej trwających epizodów zawodowych w moim życiu (kilkanaście lat!). Pracą jednocześnie znienawidzoną, bo trzeba było pokonywać wrodzoną nieśmiałość, jak i z czasem bardzo lubianą. Ale po kolei. Moi rodzice, niegdyś nauczyciele, w latach 90. otworzyli własny niewielki biznes. Prowadzili tak zwane „saloniki prasowe” wraz z punktem ksero. Zmieniały się miejsca i nazwy, ale branża prasowa przez lata pozostała „naszą” branżą. Dla dzieciaka kochającego czytać – ideał – można było bezkarnie i za darmo przeglądać gazety. Najpierw byliśmy pomagierami – odbijaliśmy kartki na ksero, zastępowaliśmy rodziców kiedy musieli wyjść na chwilę. Kiedy z bratem podrośliśmy, czyli od okresu liceum, pracowaliśmy już bardziej regularnie, zarabiając w ten sposób na kieszonkowe. Praca z klientami początkowo paraliżowała mnie całkowicie, dlatego nie lubiłam jej, wolałam siedzieć na zapleczu czytając gazety :) Ale z czasem i to minęło. Salon na Wildzie był naszym drugim domem.
    Przy okazji przyzwyczaiłam się też do realiów prowadzenia własnego biznesu – siedzenie po godzinach, praca w Nowy Rok (remanent!), brak typowych wakacji (zawsze ktoś z rodziny zostawał w pracy), dużo papierkowej roboty, odpowiedzialność za tzw. zwroty (niezwrócone do dostawcy na czas gazety), dźwiganie paczek – mogę wymieniać godzinami. Za to plusem niewątpliwym było nauczenie się obsługi klienta, także tego „wymagającego”, obsługa kasy fiskalnej, wszelkich biurowych sprzętów, no i orientacja w rynku prasy, który pod koniec lat 90. rozwijał się w Polsce jak szalony. W gazetach w tamtych czasach było po prostu wszystko: płyty DVD, klapki, torby (pamiętacie??), bielizna, słodycze, napoje, zabawki, miniaturowe samochodziki. Polacy kupowali gazety całymi seriami, a ja czytałam je bez ograniczeń – kiedyś pamiętam, próbowałam policzyć czasopisma, które czytam regularnie w ciągu miesiąca – wyszło mi dobrych kilkadziesiąt ;)
    Ta praca towarzyszyła mojemu życiu przez całe liceum i studia aż do pierwszego wyjazdu do Turcji – nie lubiłam jej, buntowałam się, szukałam innych form zarobku, ale zawsze wracałam – choćby na zastępstwo.

  4. Gazeciarka nad polskim morzem

    Pora na moją ulubioną pracę wakacyjną. Na studiach 3 razy pod rząd spędzałam tak lato, raz w Kołobrzegu, dwa razy w Jastarni. Praca – ideał, znaleziona z ogłoszenia. Od rana sprzedawało się gazety chodząc w firmowym stroju po plaży i nadmorskim deptaku. Każdy z nas miał wypakowaną po brzegi gazetami torbę – wraz z nieśmiertelnymi dodatkami – której ciężar przygniatał do ziemi. Do tego garść gazet w ręce. Sprzedawaliśmy gazety od rana do godzin popołudniowych – zarobek był od sprzedanej sztuki. Przy okazji nauczyłam się „drzeć gardło” (szłam plażą krzycząc „Gazeeeeta Wyborczaaaa! Poraaaadnik domowy!) – co przydało mi się potem w pracy rezydenta :)
    Zarobki były skromne, ale pozwalały utrzymać się na bieżąco. Nocleg na tzw. kwaterach mieliśmy zapewniony przez pracodawcę, pracowaliśmy w ekipach młodych ludzi z całej Polski. Zresztą z paroma dziewczynami poznanymi wtedy nadal utrzymuję kontakt. Opalona byłam na mahoń, od chodzenia po piasku z obciążeniem schudłam i wyrobiłam sobie mięśnie, no i byłam nad ukochanym polskim morzem dwa miesiące w roku – czego więcej chcieć do szczęścia? :)

  5.  Statystka w galerii handlowej

    Cały okres studiów przepracowałam jako hostessa. Ale nie taka długonoga na szpilkach, o nie. Zresztą nie kwalifikowałam się ;) Jedna ze świeżo otwartych galerii handlowych w Poznaniu przyjęła mnie do swojego zespołu … „statystów”. Byliśmy, mówiąc krótko, przebierańcami. Kiedy w galerii zbliżały się święta, spacerowaliśmy po alejkach galerii przebrani za Świętych Mikołajów i Anioły, na Dzień Dziecka byliśmy postaciami z bajek, a na „filmowy weekend” miałam na sobie strój Charliego Chaplina. Bardzo lubiłam tą pracę, chociaż trzeba było spacerować długie godziny w często dość ciężkim teatralnym makijażu i niewygodnym stroju na sobie, już nie mówiąc o tym, że niekiedy bały się nas dzieci :) Najlepszą jednak pracą w tej firmie było… reklamowanie salonu meblowego. Wraz z kolegą spędzaliśmy całe dnie pośrodku naszej galerii, na urządzonej tam wystawie sypialni, po prostu leżąc na wielkim łożu – ubrani w eleganckie satynowe piżamy :) Wszyscy nam zazdrościli!

  6. Własna działalność gospodarcza nad polskim morzem

    Pod koniec studiów wciąż nie potrafiłam przestawić się na tryb myślenia o normalnej pracy… postanowiłam więc wrócić do Jastarni z własnym biznesem. Otworzyłam w wakacje stragan przy głównej ulicy miasta i sprzedawałam tam plastikowe kolczyki i bransoletki (wówczas modne!) i inne typowo wakacyjne drobiazgi. Miałam pecha: tamtego lata wciąż padało, było więc mniej turystów i nie zarobiłam kokosów. Poza tym któregoś dnia kwaterę gdzie mieszkałam okradziono. Szczęśliwie dzień wcześniej pieniądze wpłaciłam do banku, towar miałam ze sobą (byłam w pracy) ale straciłam wiele cennych dla mnie wtedy przedmiotów, np. discmana (!), plecak, torebkę, ubrania czy kosmetyki. I na jakiś czas własne biznesy wywietrzały mi z głowy :)

  7. Wprowadzanie danych

    Moja ostatnia praca przed wyjazdem do Turcji. Pracowałam w ten sposób w kilku rozmaitych firmach, także dużych korporacjach. Najpierw byłam typowym pracownikiem outsourcingowym, potem zatrudniała mnie bezpośrednio firma zajmująca się przetwarzaniem danych. Wklepując bezwzrokowo do komputera najrozmaitsze dane (na przykład… mandaty za przejazdy bez biletu niemiecką koleją Deutsche Bahn) spędzałam tak wiele godzin i miesięcy, pracując na zmiany – najbardziej lubiłam nocki, bo były spokojniejsze i lepiej płatne ;) Jedna z takich prac, za którymi czasem tęsknię – szło się do roboty, odbębniało swoje ze słuchawkami na uszach, i wracało do domu, gdzie można było zająć się własnymi pasjami. Oczywiście zapominam już o tym, jak nabawiłam się zespołu cieśni nadgarstka i problemów z barkiem od klikania  – do dziś zresztą mam z tym problemy.
    Trudno się dziwić że po wielu miesiącach przed komputerem praca w Turcji była jak raj? Ale to już inna historia, którą dobrze znacie ;)

Poza tymi siedmioma pracami miałam okazję jeszcze być wychowawczynią bandy rozwydrzonych nowobogackich dzieciaków na kolonii  (jako 20-latka, nie wspominam tego dobrze ;), zbierałam czereśnie w podpoznańskich sadach (i śniły mi się po nocach), pracowałam przez jeden dzień na zmywaku w restauracji w Juracie (upewniając się tym samym, że gastronomia to nie dla mnie :), pracowałam na targach czy w poznańskiej Operze jako hostessa (tym razem ta „ładna” hostessa, a nie Baba Jaga), pracowałam w supermarketach przy inwentaryzacjach. Byłam też wolontariuszką na konferencji klimatycznej. Robiłam też wiele innych rzeczy, ale ciężko mi nawet je wszystkie sobie przypomnieć. W wielkim skrócie: byłam królową pracy dorywczej :)

Kiedy tak o tym piszę widzę, że prawdą jest, iż sami jesteśmy kowalami swojego losu :)

A jakie były Wasze pierwsze prace w życiu?

W trakcie tworzenia... :)

W trakcie tworzenia… :) Połowa lat 90.

 

7 pierwszych prac #myfirst7jobs

Rok 2002: zgadnijcie która z nich to ja? ;D

praca
0
FacebookTwitterEmail
Skylar

Jestem Poznanianką, z wykształcenia kulturoznawcą. Chciałam mieszkać na Riwierze Francuskiej, zamieszkałam na Riwierze Tureckiej - w Alanyi. Bałam się mikrofonu - zostałam pilotką wycieczek. A blog, który 15 lat temu miał być tylko pamiętnikiem, stał się największą polską stroną o Turcji. Mam dwóch polsko-tureckich synków, bloguję, instagramuję, prowadzę kanał Youtube. Obalam mity o Turcji i ułatwiam wakacje w tym kraju! Zapraszam do lektury i obserwowania!

Przeczytaj także

Najlepsze śniadania w Alanyi – moja lista ulubieńców

Jak joga zmieniła moje życie – także w...

Podsumowanie roku 2019 – filmy z Turcji i...

Jak wydałam samodzielnie książkę o Turcji

Jak wygląda turecki show biznes? Oto 13 słynnych...

Jak nie teraz, to nigdy

25 komentarzy

Edyta 15 sierpnia 2016 - 16:04

To prawie jak ja :) Zbiory jagód, truskawek (zarobiłam sobie w ten sposób na 2 tygodniowe wakacje nad morzem), roznoszenie ulotek, przez 3 lata hostessa na targach, w centrach handlowych, pozniej przez kolejne 2 lata koordynatorka hostess, praktykantka w Kijowie na cmentarzu polskim, 2 lata konsultantka w Sephorze, „tajemniczy klient”, praktykantka w Pulawach na budowie, pol roku kasjerka w Zarze, asystentka geodety w Londynie, asystentka w firmie deweloperskiej… A to wszystko w trakcie 5 letnich dziennych studiow architektonicznych :) teraz juz od 1.5 roku pracuje w zawodzie w Stambule :)

Skylar 15 sierpnia 2016 - 16:17

Pieknie!! I tak dalej trzymac :)

Jędrzej Babinicz 15 sierpnia 2016 - 16:19

Czy w Turcji wykonuje sie te idiotyczne inwentaryzacje na koniec roku?

Skylar 15 sierpnia 2016 - 16:26

Nie ale z tego co wiem w Polsce chyba to tez sie nieco zmienilo?

Jędrzej Babinicz 16 sierpnia 2016 - 13:31

Co się zmieniło?

Skylar 16 sierpnia 2016 - 13:39

można robić innego dnia, np. 28.12, 02.01, ale nie można otworzyć sprzedaży przed inwenturą i zamknąć sklepu po inwenturze. czyli można zrobić inwenturę 29.12 i mieć zamknięte do nowego roku.
kiedyś chyba było tak że tylko 01.01 wchodził w grę, więc zawsze po sylwestrach szliśmy całą rodziną do pracy.

Jędrzej Babinicz 16 sierpnia 2016 - 13:51

Kosmetyczne zmiany .Jak w Turcji się to dzieje , że nie trzeba tego robić?

Skylar 16 sierpnia 2016 - 13:57

Zapytałam koleżanki, której mąż prowadzi sklep. Z tego co mówi nie ma takiego obowiązku – towar liczony jest po prostu na bieżąco. Tak nam obu się wydaje. Zresztą przecież w PL też jest tak liczony (jeśli masz towar wprowadzony do systemu). Sama nie wiem :)

Jędrzej Babinicz 16 sierpnia 2016 - 14:13

Tak ale u nas sa obowiazkowe.To jeszcze jeden przejaw naszej wysokiej wolnosci gospodarczej.

Skylar 16 sierpnia 2016 - 14:17

No no, a mówią że to w Turcji nie ma wolności :)

Jędrzej Babinicz 17 sierpnia 2016 - 13:27

Właśnie tego nie mogę zrozumieć ,po co Turcja pcha się do tego biurokratycznego molocha jakim jest UE?

Skylar 17 sierpnia 2016 - 13:30

A jeszcze sie pcha? Juz chyba przestala. A nawet gdyby sie pchala to juz wspaniala UE jej nie przyjmie takze bez obaw :)

Beata Jodel 16 sierpnia 2016 - 10:39

pracowałam w szkółce leśnej w Polsce, zbierałam szparagi w Niemczech, pracowałam tam w hotelu, winogrona we Francji, potem zaczęła się normalna praca etatowa

IwonaR 17 sierpnia 2016 - 08:44

Moja siostra miała wymarzona pierwszą pracę w życiu: była baby sitter na Maui!

Skylar 17 sierpnia 2016 - 09:15

Wow! Nawet nie wiem gdzie to jest!! :)

Agnieszka 17 sierpnia 2016 - 14:18

Hmm, a ja poza korkami które udzielałam podczas całych studiów oraz pracą na umowę zlecenie w laboratorium farmaceutycznym przez 3 okresy wakacji, to tylko pracuję na etacie, i to wciąż w jednej i tej samej firmie od prawie 9 lat… I ciągnie mnie właśnie do tej wolności pracy nie na etacie.

Skylar 17 sierpnia 2016 - 14:21

A bo Ty szczesliwy czlowiek ktory posiada tzw. zawod :) Inna sprawa ze teskni sie zawsze za tym, czego sie nie ma… :)

Urszula Kamińska 18 sierpnia 2016 - 02:03

No ja też miałam sporo dorywczych zajęć – tyle, że pewnie nie wszystkie pamiętam – ale m.in. zbieranie truskawek, roznoszenie ulotek w czasach licealnych, potem sprzedaż lodów na plaży, rozdawanie bezpłatnej gazety, hostessa na dziale z przyprawami, hostessa na stoisku z kartą „Rodzinka”, praca na kasie w supermarkecie, praca w budce z fastfoodami i piwem w Jelitkowie w Gdańsku (to wspominam ze szczególnym sentymentem, bo pracowało się do ostatniego klienta, nieraz po 16h dziennie za 4 zł za godzinę, ale za to za zarobione w ten sposób pieniądze pojechałam na pierwszy w pełni samodzielny wyjazd za granicę w Ukraińskie Karpaty), praca „na słuchawkach” w portalach turystycznych, następnie już pilotaże i wahadła, wreszcie 4 lata rezydentury w różnych krajach, a po tym wszystkim UWAGA!! … ok. 1,5 roku pracy w banku na etacie w typowym korpo :) Aktualnie można powiedzieć, że się w końcu ustabilizowałam zawodowo, ale nie zrezygnowałam z tego co uwielbiam, bo pracuję w biurze podróży i w sezonie jeżdżę jako pilot

Skylar 18 sierpnia 2016 - 13:01

Niezły zestaw. Faktycznie ten bank to bardzo ciekawe urozmaicenie ;)

Karolina A 21 sierpnia 2016 - 12:32

super wpis ! :) a ja wciąż czekam na wpis o detoksie warzywno- owocowym ;) bo chciałabym zacząć za 2 tygodnie :) pozdrawiam !

Skylar 21 sierpnia 2016 - 12:41

A dziekuje! Po tym jak zasygnalizowalam tematyke diety na blogu jakos odzewu nie bylo wiec nie sadzilam ze ktos chce to czytac :) ale skoro tak – mowisz i masz w takim razie jeden z wpisow w nadchodzacym tygodniu bedzie o tym :)

Ola 22 sierpnia 2016 - 19:19

Haha, po przeczytaniu czuję się najgorszym, rasowym leniem ;)

Skylar 22 sierpnia 2016 - 19:25

Aż tak źle? ;) Tak między bogiem a prawdą, sama do nadzbyt pracowitych nie należę :D

Ola 22 sierpnia 2016 - 19:37

Tragicznie :P Nie wierzę, że do pracowitych nie należysz – przecież prowadzisz blog i firmę, kobieto! :D

Skylar 22 sierpnia 2016 - 19:39

Eh… a chciałabym leżeć i czytać książki :) niestety!

Comments are closed.

O mnie

Poznańska pyra. Kulturoznawca z wykształcenia. 17 lat temu trafiłam do sezonowej pracy w Alanyi. Spodobało mi się i zostałam pilotką wycieczek i rezydentką. A potem... zamieszkałam na stałe. Z mężem stworzyliśmy najlepsze polskie biuro podróży Alanyaonline.pl Mamy dwóch synów. A ten blog, który w 2005 roku miał być tylko pamiętnikiem, stał się największą polską stroną o Turcji. Zapraszam też na Instagram i Youtube!

Sklep

  • Nieruchomości w Alanyi - wycieczka szyta na miarę 0,00 zł
  • Turcja. Półprzewodnik obyczajowy "Turcja. Półprzewodnik obyczajowy"
    Oceniono 5.00 na 5
    29,99 zł – 39,99 zł
  • Usługa przewodnicka - Stambuł alternatywny
    Oceniono 5.00 na 5
    649,00 zł

Tematy wpisów

Alanya alfabet Antalya Australia blog emigracja facet Turek Hiszpania jedzenie język turecki koronawirus książki kulinaria Malta Maroko muzyka obyczaje orhan podróżowanie pogoda Polska poradnik poradnik turysty porady praca rezydenta praca w Turcji praca w turystyce przepisy sport społeczeństwo Stambuł Stereotypy sława Turcja turystyka vlog wakacje Wschodnia Turcja wspomnienia wydarzenia wywiad wywiady związki święta życie w Turcji

Śledź mnie na FB

Facebook

Znajdziesz mnie też:

Facebook Instagram Linkedin Youtube Email

Kategorie wpisów

Cookies: Ta strona używa ciasteczek. Jeśli pozostaniesz na tej stronie, akceptujesz ich używanie. Polityka ciasteczek

mój Instagram

No any image found. Please check it again or try with another instagram account.
  • Facebook
  • Instagram
  • Linkedin
  • Youtube
  • Email

@2019 - TUR-TUR Agata Bromberek Wszelkie prawa zastrzeżone. Jeśli chcesz wykorzystać teksty lub zdjęcia, nawiązać współpracę, zapraszam do kontaktu. Szablon PenciDesign


Back To Top